W jaki sposób „Crittersy” przeniosły się z przytulnego Grover's Bend i jego okolic do wielkomiejskiej dżungli? Ano złożyły jaja na podwoziu samochodu pewnej rodziny, dzięki czemu trafiły prosto do wielopiętrowej kamienicy w Los Angeles. Tam, jak ktoś zdecydowanie zbyt górnolotnie powiedział dokonają czynów, które przypominać będą wydarzenia znane z wcześniejszych części serii skrzyżowane z wydarzeniami z „Płonącego wieżowca”.

      Pisałem już przy okazji wcześniejszych części, że wszystko co w serii dobre, to skończyło się na części drugiej. Nie ma zatem potrzeby zbytnio teraz strzępić języka i zabierać za dużo czasu czytającemu niniejsze wywody. Co jest w tym filmie najlepsze? Retrospekcje z dwóch poprzednich części. Co jest natomiast najgorsze? To, że przy oglądaniu napisów końcowych dochodzimy do wniosku, że producenci doskonale wiedzieli, że wypuszczą wkrótce na rynek kolejną, jeszcze bardziej parszywą część cyklu. Poczucie humoru na dużo niższym poziomie niż we wcześniejszych częściach. Twórcy jakby znowu skłaniali się ku kinu familijnemu, chociaż trochę krwi tu zobaczymy. Najbardziej zapamiętany został ten film bodaj z tego powodu, że był pełnometrażowym debiutem Leonardo DiCaprio. I jak wypadł w nim ów młodzian? Cóż- dla tych, których programowo denerwował on w „Titanicu”czy innych tytułach- będzie tylko rozwrzeszczanym, niezbyt dobrze rokującym na przyszłość chłopakiem z irytującą fryzurą. Zwolennicy jego talentu, jeżeli wykażą się choć krztyną obiektywizmu ujrzą w nim natomiast … rozwrzeszczanego, niezbyt dobrze rokującego na przyszłość chłopaka z irytującą fryzurą na głowie.

     Ocena dostateczna tylko i wyłącznie za to, że w filmie jest jeszcze bądź co bądź całkiem sporo „crittersów”. Cała reszta nie warta uwagi.

Reżyseria: Kristine Peterson;

Scenariusz: Rupert Harvey, Barry Opper, David J. Schow;

Muzyka: David C. Williams;

Zdjęcia: Thomas L. Callaway.

USA,1991, 86 min

Produkcja: Rupert Harvey, Barry Opper, Mark Ordesky / New Line Cinema, OH Films.