To zdecydowanie najgłośniejsza sprawa dotycząca „Poltergeista” w Wielkiej Brytanii i jedna z najbardziej znanych i najlepiej udokumentowanych na całym świecie. Enfield, dzielnica na północnych obrzeżach Londynu, ulica Green Street (ale nie ta znana z filmów o kibicach West Ham). W niezbyt wytwornym domu zamieszkiwanym przez Peggy Hodgson i czwórkę samotnie wychowywanych przez nią dzieci zaczynają się dziać rzeczy niespotykane. Przesuwają się łóżka, przesuwają się inne meble, latają przedmioty. Najmłodsza córka – Janet zaczyna lunatykować a następnie nawet lewitować. Świadkami tych wydarzeń są między innymi oficerowie policji, ale nie są w stanie niczemu zaradzić. Stan Janet zaczyna być coraz gorszy, jej ustami przemawia duch zmarłego niegdyś w tym domu człowieka o imieniu Bill. Za pośrednictwem kościelnych oficjeli do pomocy zaangażowane zostaje słynne małżeństwo Warrenów. Lorraine, po ciężkich doświadczeniach nabytych w Amityville chce nieco zwolnić i mniej angażować się w kolejne śledztwa. Edowi udaje się ją jednak jeszcze raz przekonać, że nie mogą zostawić potrzebującej pomocy rodziny na pastwę losu.

      No i stało się ! Doczekałem się wreszcie horroru Wana, w którym nie straszy nas jakaś upiorna laleczka! Ale dość żartów, bo po raz kolejny reżyser ten ma nam do zaoferowania bardzo dobry film grozy. Niezwykle ciekawa sama w sobie historia poltergeista z Enfield ukazana została na tle Londynu drugiej połowy lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku – okresu w której w Wielkiej Brytanii narodził się punk rock, rozwijały ruchów kibicowskie i zaczęła kształtować się samoświadomość „working class”, która za kilka lat przyniesie owoce w postaci chociażby strajków górniczych. Londyn (a głównie jedna z jego dzielnic) został ukazany jako szary i monotonny architektonicznie i jeszcze prawie jednolicie biały etnicznie. Szarość i niezbyt nachalne eksponowanie barw zresztą to sposób Wana na budowanie klimatu znany już zresztą z pierwszej części „Obecności”. Niezwykle poważnie twórcy podeszli do materiałów źródłowych. Mieszkanie Hodgsonów wygląda niemalże dokładnie tak jak na dokumentalnych nagraniach sprzed lat. Na ścianach wiszą takie same plakaty (albo prawie takie same) a najbardziej doświadczona przez nadnaturalne siły Janet jest ubrana w takie same spodnie jak wówczas, gdy udzielała wywiadu BBC. Większość aktorów dobrana została w ten sposób, by fizycznie przypominać rzeczywiste postacie biorące udział w wydarzeniach sprzed czterech dekad. Zadbano nawet o ty by mimika i sposób wypowiadania się filmowej Janet możliwie jak najmniej odbiegał od oryginału. Sława filmu, który potrafi przestraszyć ciągnie się za „Obecnością 2” już od samej premiery (gdzieś tam nawet jakaś gazeta doniosła, że ktoś umarł ze strachu podczas seansu). I jest to reputacja zasłużona. Wypada jednak zadać pytanie czy film straszyłby tak samo mocno gdyby oglądać go z dźwiękiem przyciszonym do połowy? Obawiam się, że niestety nie… Ale powiedzieć z drugiej strony, że film straszy tylko poprzez głośnie i nagłe „buuuu !!!” byłoby sporym przekłamaniem. Jak zwykle w przypadku filmów Malezyjczyka mamy bowiem do czynienia ze świetnie wykreowanymi postaciami „straszydeł”, które stanowią wartość dodaną do historii rodziny Hodgsonów: jest duch starca, demoniczna zakonnica czy wreszcie chyba najbardziej oryginalny „Crooked Man” (Łajdak) ze starej angielskiej rymowanki „There Was a Crooked Man” (a pamiętacie western z Kirkiem Douglasem i Henry Fondą pod tym samym tytułem?). No i jest oczywiście klimat, który Wan jak nikt potrafi zbudować dosłownie wszędzie. Nie potrzebuje do tego cmentarzysk, gotyckich zamków czy rezydencji – w tym wypadku wystarcza mu niechlujnie utrzymywane, zapyziałe brytyjskie mieszkanie, jakich zarówno w owych czasach, jak i zapewne dzisiaj były i są tysiące.

      Żadnych zastrzeżeń od strony realizacyjnej filmu mieć nie można. Ścieżka dźwiękowa zapada w pamięć. Nikt z obsady aktorskiej nie razi ani nie odstaje. Można się kłócić czy film ma w sobie tyle oryginalnych scen co pierwsza część czy nie, ale na pewno filmem gorszym od swego poprzednika nie jest. Na oryginalność zresztą chyba nikt specjalnie się nie silił, skoro zaledwie rok wcześniej wypuszczono na rynek telewizyjny „The Enfield Haunting”, który to film również starał się odtworzyć całą historię z aptekarską precyzją (oczywiście przy użyciu znacznie mniejszych nakładów finansowych i z dużo słabszym finalnie skutkiem). Wydaje mi się, że mimo wszystko druga część „Obecności” nie wyczerpuje jeszcze formuły filmów opartych na przygodach rodziny Warrenów. Sądząc po zakończeniu filmu sami twórcy zdają się wychodzić z tego samego założenia. Oby tylko tematem na kolejny film nie było po raz kolejny Amityville przedstawiane w prologu „Obecności 2” – co może niestety się stać, jeżeli zauważymy, że pierwszą część otwierała scena z demoniczna lalką – Annabelle, która wkrótce potem doczekała się osobnego filmu. Reasumując – film spodoba się miłośnikom wcześniejszej twórczości Wana, fanom filmów o poltergeistach, innych duchach i nawiedzonych miejscach i ogólnie fanom horror – i w bardziej i w mniej klasycznej postaci. Komu się nie spodoba? No właśnie nie wiem... Ci co nie lubią wspomnianego głośnego „buuuu !!!” mogą przecież poczekać na wydanie dvd i po prostu przyciszyć telewizor.