Harry, jako kilkuletni chłopiec jest świadkiem zbliżenia swojej matki z mężczyzną przebranym za świętego Mikołaja (z jego ojcem). Niby nic w tym złego, ale sytuacja ta bez znieczulenia uświadamia malcowi, że św. Mikołaj nie istnieje. Dorosły już Harry to samotnik, poczciwa dusza pracująca w fabryce zabawek, ogarnięta obsesją dotyczącą Bożego Narodzenia. Przebiera się za Mikołaja, prowadzi księgi, w których notuje nazwiska grzecznych i niegrzecznych dzieci, zapisując jednocześnie ich dobre i złe uczynki. Im bliżej świąt tym bardziej nasz naśladowca brzuchatego świętego koncentruje się na przygotowywaniu prezentów dla jak największej liczby. Jego dobre serce z premedytacją wykorzystują koledzy z pracy. Za dawane przez siebie dobro nie dostaje jednak od nich podziękowań. Jest wyszydzany, traktowany jak popychadło. Kiedy na imprezie świątecznej Harry przekonuje się, że również szefostwo firmy, w której pracuje bardziej zainteresowane jest powielaniem swoich zysków, niż sprawianiem radości dzieciom, w mężczyźnie ostatecznie umiera wiara w ludzkie dobro. Postanawia wziąć sprawy we własne ręce. Zbyt wiele dzieci czeka przecież na prezenty od Mikołaja a zbyt wielu niegodziwców powinno zostać przez niego skarconych.

     Jeden z pierwszych tytułów, w których zło przywdziewa mikołajowe szaty. Nie jest to jakiś totalnie słaby film, ale kult, jakim starają się otaczać go pewne kręgi odbiorców jest nie do końca zrozumiały. Podobnie niezrozumiałe jest klasyfikowanie filmu jako slashera, gdyż do tego gatunku z całą pewnością on się nie zalicza, a zdaniem niektórych w ogóle nieco na wyrost przyjmowany jest w poczet horrorów. Aktorzy sprawili się całkiem nieźle. Przekonujący jest główny bohater, choć jego postać częściej budzi współczucie, niż strach (no właśnie – i to ma być slasher?). Twórcy filmu dali z siebie tyle, ile mogli (na ile pozwalał im talent i budżet), dlatego na ekranie nie ma jakiś wielkich fajerwerków. Film stara się w nachalny sposób przemycić dość oczywiste przesłanie: „traktujcie dobrze niegroźnych odmieńców ze swego otoczenia, gdyż nie wiadomo kiedy, w wyniku waszego podłego zachowania może w nich coś pęknąć zmieniając ich w groźnych dla otoczenia świrów”. Może i tandetne, ale czyż nie prawdziwe?

      Nie jest to świąteczny horror, który musicie koniecznie zobaczyć. Jeżeli jednak widzieliście już wszystkie inne, wówczas i ten przetrawicie bez większego problemu. Typowy przeciętniak z iście poetyckim zakończeniem.

 

Reżyseria: Lewis Jackson;

Scenariusz: Lewis Jackson;

Muzyka: Don Christensen, Joel Harris, Julia Heyward;

Zdjęcia: Ricardo Aronovich.

USA,1980, 100 min

Produkcja: Pete Kameron, Burt Kleiner, Michael A. Levine, Jerald Rubinstein / Edward R. Pressman Film, Pan American Pictures.