Eli i Joshua – przyrodni bracia, po śmierci ojca (do której dość wydatnie przyczynił się Eli) przeprowadzają się z Gatlin do Chicago, gdzie czeka na nich rodzina Porterów, która zdecydowała się na adopcję chłopców. Młodzieńcy trochę wyróżniają się z tłumu i wśród młodych mieszkańców metropolii szybko przylega do nich łatka „Amiszów”. O ile starszy Joshua stara się w miarę możliwości pozyskać nowych przyjaciół, ubierać modnie i generalnie zaadaptować do otoczenia, o tyle młodszy Eli wciąż nosi ascetyczne ubrania, w walizce przetrzymuje kolby kukurydzy z rodzimego Gatlin i głosi dość radykalne poglądy. Starszy chłopiec staje się ulubieńcem przybranej matki. Po tym zaś jak Eli na przylegającym do domu nowych rodziców terenie opuszczonej fabryki zdołał wyhodować wspaniałą, szybko rosnącą, odporną na choroby odmianę kukurydzy – staje się on ulubieńcem przybranego ojca – kutego na cztery łapy przedsiębiorcy, który wywęszy tu spore możliwości zarobku. Problem w tym, że kukurydza ta sprawia, że każdy, kto ją spożyje, stanie się bezwolnym wyznawcą „Tego który chodzi poza rzędami” i jego okrutnego proroka – Eli'a.

       Reżyserski debiut Jamesa D.R. Hickoxa, faceta, który pozostał już na zawsze wierny B- klasowemu horrorowi, młodszego brata Anthony' ego Hickoxa – faceta niegdyś bardzo zasłużonego dla horroru, który mu wierny nie pozostał, romansując częściej z kinem akcji. No i widać, że gość ma horror we krwi, bo choć fabuła jest tu niezbyt wyszukana i absurd goni absurd, to ogląda się to naprawdę jednym tchem, akcja pędzi wartko aż do całkowicie odjechanego, totalnie kiczowatego, absurdalnego, groteskowego i krwawego finału. Od pierwszych chwil widać, że trzecia część „Dzieci kukurydzy” zrywa z dotychczasową tradycją serii, jaką były fatalne efekty specjalne. Tu jest fajnie. Jest dużo bardziej profesjonalnie, jest bezkompromisowo i krwawo – wreszcie tak, jak powinno być w horrorze. Podtrzymana została natomiast dobra tradycja serii, jaką jest niezła muzyka. Wzorem poprzednich części udało się również dobrze dobrać główny czarny charakter – Eli jest naprawdę podły. Arogancki, irytujący, zły – aż chciałoby mu się przyłożyć. Podobnie jednak jak choćby aktor odtwarzający Izaaka w części pierwszej, również grający Eli Daniel Cerny jakiejś oszałamiającej kariery później już nie zrobił. Pozostałe kreacje aktorskie stoją niestety na nieco niższym poziomie, choć dość dobrze ogląda się jeszcze księdza – dyrektora szkoły. Co dla mnie najbardziej zaskakujące, Hickox'owi udało się pomyślnie przenieść serię z prowincji do wielkomiejskiej aglomeracji. O ile częstokroć podobne manewry był czynnikiem ostatecznie grzebiącym takie cykle jak „Critters” (zastosowane w części trzeciej), czy „Friday the 13-th” (zastosowane w „Jason Takes Manhattan”), o tyle w tym wypadku zaowocowały najlepszą odsłoną (obok części pierwszej) „Dzieci kukurydzy” - choć teoretycznie tutaj właśnie przeniesienie akcji do miasta powinno się skończyć najbardziej spektakularną klęską, jako że seria jest niewątpliwie mocno związana z tematyką „agrarną”.

         Dobry film. Choć z opowiadaniem Kinga nie mający już kompletnie nic wspólnego, to nadal reklamujący się jako adaptacja jego prozy. Ostatni oglądalny film z cyklu. Jeśli chcecie obejrzeć jakiegoś przedstawiciela serii „Children of the Corn”, to obok oczywiście części pierwszej sięgnijcie po część trzecią. I niech was nie odstrasza absurdalność tego dzieła, przejawiająca się choćby tym, że „Dzieci z kukurydzianego pola” tym razem zamiast po polu buszują po opuszczonej chicagowskiej fabryce. Ciekawostką jest ekranowy debiut Charlize Theron w epizodycznej roli – aktorki, która już ledwie dwa lata później zagra jedną z pierwszoplanowych ról w „Adwokacie diabła”.