Kiedy na jaw wychodzą kulisy rzezi dokonanej na dorosłych mieszkańcach Gatlin, do miejscowości tej zjeżdżają się istne tabuny policjantów i dziennikarzy. Tymczasem mieszkańcy sąsiedniego Hemingford wspaniałomyślnie decydują się otoczyć opieką sieroty z Gatlin nie patrząc na to, że stały się one sierotami trochę na własne życzenie. Jedna z sierot – niejaki Micah, podczas pobytu na polu kukurydzy zostaje opętany (lub coś w tym stylu) przez „Tego, który chodzi między rzędami” (najprawdopodobniej). Podatne na autorytarne wpływy pozostałe dzieciaki z Gatlin będą tylko czekały na okazję by ponownie wystąpić przeciwko dorosłym. Pierwszą ofiarą jest pewna staruszka, która jawnie opowiadała się przeciwko udzieleniu dzieciakom schronienia. W samym centrum tych dramatycznych wydarzeń znajdzie się dziennikarz John Garret, starający się odbudować relacje łączące go ze swym synem – Danny'm.

       Oprócz koncepcji upiornych dzieci łaknących krwi dorosłych i zachowania ciągłości zdarzeń, z pierwszą częścią łączą „Dzieci Kukurydzy 2” również tragiczne efekty specjalne oraz przyzwoita muzyka. Naprawdę, rok już mieliśmy 1992, a dostaliśmy bez mała takie same wizualne perełki (jakieś nędzne wyładowania atmosferyczne, latające niczym włócznie kolby kukurydzy) jak w poprzedniku z 1984 r. Nie lepiej jest również ze scenariuszem. Do przedstawionego wyżej zarysu fabuły dodano jeszcze kompletnie niezrozumiałe i raczej niekoniecznie potrzebne wątki związane z wierzeniami indiańskimi i ze skażoną kukurydzą. Brak w tym filmie jakichkolwiek momentów, które zapadłyby widzowi w pamięci. Aktorzy dość siermiężni, ale charyzmatyczny Micah raczej na plus – choć gorszy od Izaaka i Malachiasza z części pierwszej.

       Reasumując – nikomu niepotrzebna, słaba kontynuacja. Powiela słabości części pierwszej nie oferując ponadto zbyt wiele. Mierny. Zdecydowanie odradzam.