Powstanie filmu owiane jest aurą tajemniczości. Nikt nie potrafi bowiem tak naprawdę wyjaśnić po jaką cholerę w ogóle go nakręcono. Przychodzą mi na myśl trzy możliwości:

- twórcy chcieli pobić nieoficjalny rekord w ilości ekranizacji tej samej książki Kinga (już trzecia);

- Julianne Moore chciała pobić nieoficjalny rekord w ilości odegranych ról kobiecych (chyba już trzy tysiące trzecia);

- „Carrie” stała się dla reżyserów filmowych tym, czym „Makbet” jest dla reżyserów teatralnych – każdy chce nakręcić swoją wersję.

       Zapewne bardziej poważni ode mnie analitycy sztuki filmowej wskażą również na duże możliwości jakie wiązały się z przeniesieniem akcji „Carrie” z lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia do drugiej dekady XXI wieku. Ponadto Kimberly Peirce, której powierzono reżyserię miała mieć – jako kobieta – zadatki na to, by lepiej sportretować prześladowaną nastolatkę. To drugie okazało się wierutną bzdurą. Carrie z całą pewnością nie jest bardziej wiarygodna niż w filmie De Palmy czy książce Kinga. To pierwsze natomiast rzeczywiście mogło mieć jakiś sens – dzisiejsze czasy z telefonami komórkowymi, smartfonami czy portalami społecznościowymi zdają się być idealnymi dla gnębienia słabszych bądź po prostu innych. Problem w tym, że dzieło Pani Peirce praktycznie nie czerpie niczego z mnogości inspiracji jakimi raczy nas teraźniejszość i poza jedną sceną, w której podłe dziewuszyska kręcą telefonami upokorzoną i przerażoną Carrie, w zasadzie krok po kroku podąża śladem wydarzeń z pierwszej adaptacji z 1976 r. praktycznie nie dając niczego od siebie (może poza nie do końca potrzebnym preludium, które pozostawiało nadzieję, że film pokusi się o nieco więcej oryginalności).

      We wszystkich pozostałych aspektach „Carrie” A.D. 2013 również przegrywa  ze swą legendarną poprzedniczką przede wszystkim właśnie przez brak wiarygodności. Tommy Ross w filmie z 1976 r. to był prawdziwy imprezowy zwierzak i co było widać już na pierwszy rzut oka – bożyszcze szkolnych koleżanek – facet, co do którego intencji Carrie faktycznie mogła mieć wątpliwości. Tommy Ross z roku 2013 natomiast jest nijaki, zwykły szarak niczym nie wyróżniający się ze szkolnego tłumu. Podobnie Panna Collins ze starszej wersji jest dużo lepsza niż Panna Desjardin z wersji z 2013 roku. „Stara” Chris jest dużo bardziej podła i zdeprawowana niż „nowa”. Można by tak wymieniać bez końca... Wszystko, naprawdę wszystko wyglądało dużo lepiej w filmie Briana De Palmy. Bodaj jedynie wspomniana wcześniej Julianne Moore nie ustępuje znacznie (ale jednak ustępuje) Piper Laurie w roli matki Carrie. Co do samej Carrie zaś, to próba porównywania kreacji Sissy Spacek z kreacją jakiejkolwiek z jej następczyń byłaby grzechem. Dość powiedzieć, że o ile Carrie'76 po dokonaniu swej srogiej zemsty ma mimikę diabła, gestykulację anioła śmierci i sunie w nieludzki, na poły mechaniczny sposób przed kamerą, o tyle Carrie'2013 przedstawiana w analogicznej scenie wije się w jakiś spazmatycznych ruchach i przywodzi na myśl skrzyżowanie Bruce`a Lee z X-menami czy jakimiś innymi Avengersami.

      Film nie byłby może zły, pod jednym wszakże warunkiem – gdyby wcześniej za ekranizację „Carrie” Kinga nie zabrał się Brian De Palma. A tak mamy do czynienia z filmem w zasadzie nikomu nie potrzebnym, któremu nie można z uwagi na jego wtórność przyznać oceny wyższej niż dostateczna. Filmem, którego nie da się rozpatrywać w oderwaniu od jego momentami genialnego poprzednika z 1976 r. Tak jak dziś zastanawiamy się do czego służyło Stonehenge i po co stawiano moai na Wyspie Wielkanocnej, tak nasi potomni będą się zastanawiać po jaką cholerę nakręcono ten film...