„Campfire Tales” to zbiór trzech (a w zasadzie nawet czterech lub jeśli się uprzeć nawet pięciu) opowieści snutych przez grupkę nastolatków, która z powodu wypadku samochodowego zmuszona jest do oczekiwania w lesie na przybycie pomocy. Aby urozmaić sobie ten czas, opowiadają sobie różne, mniej lub bardziej przerażające historie. Z uwagi na fakt, iż przedstawione na ekranie historie są naprawdę bardzo króciutkie, przedstawię je w telegraficznym skrócie, aby nie wyjawić zbyt wiele z fabuły.

       W pierwszej historii para nowożeńców spieszy na podróż poślubną do Las Vegas. Kiedy jednak zbłądzili w lesie, spotkali się z tajemniczym człowiekiem, który przyniósł im złowrogie ostrzeżenie. Mają jak najszybciej opuścić las, gdyż w czasie pełni grasują w nim krwiożercze stworzenia, mające na sumieniu żonę nieznajomego. Nowożeńcy na początku podchodzą do informacji z dystansem, kiedy jednak okazuje się, że ktoś osuszył ich bak z benzyny, wszystko zaczyna wyglądać naprawdę niepokojąco...

       Druga historia opowiada o młodej dziewczynce -Amandzie, miłośniczce internetowych „chatów”, która – ku swej wielkiej radości- zostaje pozostawiona przez rodziców sama w domu. Wkrótce doświadczy niezapowiedzianych odwiedzin, a my dostajemy przestrogę by zawsze mieć na względzie, iż nigdy nie mamy pewności z kim mamy do czynienia po drugiej stronie monitora.

Ostatnia opowieść traktuje o samotnym motocykliście, który by schronić się przed nagłą ulewą puka do drzwi na znajdującej się na odludziu farmie. Otworzy mu je piękna młoda dziewczyna, która choć jest niemową, stopniowo ujawnia mu szczegóły dotyczącej swojej przeszłości. Farma okaże się być nawiedzoną, jako, że niegdyś popełniono w niej straszliwe morderstwo.

Dodać należy, iż ten tryptyk poprzedzony jest krótką historyjką o mordercy z hakiem zamiast dłoni (która znajduje swój finał w końcówce filmu), a także, iż, co dość nietypowe dla tego typu zbioru nowel filmowych, losy opowiadających historie również mają jakiś ciąg i zmierzają do finału. Obecność opowiadających nie sprowadza się tylko do snucia powieści.

         W zasadzie z każdą z przedstawionych opowieści, każdy choć trochę zapoznany ze zjawiskiem „urban legends” zetknął się co najmniej kilkakrotnie. Gdybym w choć znikomym stopniu starał się wyjawić, do jakiej bezpośrednio „miejskiej legendy” odwołują się twórcy danego segmentu, wówczas wyjawiłbym rozwiązanie każdej z historii, przez co pozbawiłbym widza sensu zapoznania się z filmem. Można jednak śmiało powiedzieć, że film ten, z uwagi na czerpanie pełnymi garściami ze wspomnianej wyżej tematyki, znacznie bardziej zasługiwałby na tytuł jakim nazwano późniejsze o rok „Urban Legend” Jamiego Blanksa. Mając na uwadze powyższe należy szczerze powiedzieć, że z uwagi na swój zdecydowanie wtórny charakter przedstawione w filmie opowieści są dość przeciętne. Największy potencjał miała zdecydowanie ostatnia, trochę szkoda, że nie poświęcono jej odrobiny więcej czasu. Pierwsza to typowy przeciętniak, natomiast zdecydowanie najsłabsza i zarazem najmniej horrorowa jest druga, którą można ewentualnie „ku przestrodze” obejrzeć wraz z dzieckiem, gdyż poruszyła ona temat internetowej pedofilii gdzieś około dekadę zanim jej plaga nawiedziła nasz kraj. Generalnie minusem filmu jest brak praktycznie jakichkolwiek mocniejszych scen, przez co przypomina nieco młodzieżowy serial z dreszczykiem - „Czy boisz się ciemności?”. Podobnie przeciętnie jak treść prezentowanych historii, prezentuje się niemalże każdy aspekt filmu- ot w miarę przyzwoita produkcja video. Gdybym chciał coś wyróżnić, to na pewno ścieżkę dźwiękową, zgrabnie przywołującą zarówno stare przeboje rockowe (Mama Said), jak i ich nowsze aranżacje (Monster Mash). Spośród obsady aktorskiej wyróżniają się co bardziej znane postacie: Jacinda Barrett (kojarzona najlepiej z drugiej części Dziennika Bridget Jones), Christine Taylor (znana z takich horrorów jak „Noc Demonów 2”, czy „Room 6”) czy Christopher Masterson („Scary Movie 2”) lecz nie ze względu na wspaniały warsztat aktorski, ale raczej z uwagi na bardziej rozpoznawalne od reszty aktorów twarze. Film przeciętny, przeciętna ocena – 3 z plusem, ze względu na trzecią opowieść, dla której można go obejrzeć.