To co jest dla mnie najbardziej wkurwiające w „Cabin in the Woods”, to ataki wszelkiej maści krytyków, znawców gatunku i filmu w ogóle oraz innych wszystkowiedzących na osoby, które śmiały źle wypowiedzieć się o filmie lub po prostu nie rozpływały się w pochwałach na jego temat.  Osoby takie uważane są przez rzeczonych „znawców” za idiotów, którzy w swym ograniczonym pojmowaniu świata nie potrafią zrozumieć filmu a przede wszystkim dostrzec jego prześmiewczej konwencji przez co odbierają dzieło nie w taki sposób jaki powinny – czyli „jedyny słuszny”.

     Doprawdy nie potrafię zrozumieć, dlaczego bezkrytyczni zwolennicy „Cabin in the Woods” nie mogą zrozumieć, że istnieją osoby które dostrzegają komediową konwencję filmu (która – nie oszukujmy się – nie jest przecież jakoś finezyjnie ukryta) i po prostu jej nie kupują. Film ich ani zbytnio nie śmieszy ani nie straszy.

     Ja uważam „Dom w głębi lasu” za film po prostu przeciętny. Nie jestem jakoś szczególnie negatywnie nastawiony do horrorów operujących dużą ilością akcentów komediowych, uważam jednak, że w ostatnich latach cierpimy na klęskę urodzaju w tym gatunku. Dlatego też, z utęsknieniem czekam na horror, który będzie po prostu straszył. Zwłaszcza, że idąc do kina spodziewałem się jakiegoś niekonwencjonalnego straszydła, a nie zabawy na podobieństwo „Krzyku”, „Tuckera i Dale`a”, „Cięcia” czy „Zarżniętych żywcem” (skądinąd przytoczone tytuły, uważam za dobre  lub bardzo dobre). Co jednak bardziej istotne, pal już licho moje przedseansowe oczekiwania, film nie jest jakoś szczególnie oryginalny, a śmieszy naprawdę jedynie momentami. 

      Twórcy filmu byli jednak innego zdania, chroniąc sekrety scenariusza jakby zawierał on nie wiadomo jakie fajerwerki.  Pozostając jednak w zgodzie z ich oczekiwaniami z samej treści filmu ujawnię jedynie tyle, ile sami powiedzieli (a powiedzieli wcale nie mało), przed premierą filmu: „Punkt wyjścia fabuły jest zwodniczy i celowo stereotypowy – oto piątka hałaśliwych przyjaciół z college`u udaje się na pełen niewyszukanych atrakcji weekend do domu w głębi lasu. Tam zostaje zaatakowana przez istoty o nadnaturalnych mocach, czego rezultatem jest krwawa łaźnia. Brzmi znajomo? Aż za bardzo. Ale okazuje się , że sytuację całkowicie kontrolują tajemniczy technicy, którzy sterują postępowaniem nastolatków. A to dopiero początek niespodzianek w tym pełnym specyficznego humoru i niespodziewanych zwrotów akcji filmie” . Zatem, jak widać – grunt to dobre samopoczucie!

      Powiem tak: Nakręcić horror komediowy to trochę pójść na łatwiznę. Zawsze można powiedzieć, że film miał z zamierzenia straszyć a nie śmieszyć  i w ten sposób uciszyć krytykę. Wiadomo - najlepszą obroną jest atak . I w ten sposób postąpiono również przy niniejszym filmie. Co by jednak nie mówić, jest on nakręcony  porządnie, niektóre zdjęcia prezentują się wręcz znakomicie, muzyka nie przeszkadza. Gra aktorów na przyzwoitym poziomie. Na zdecydowany plus Richard Jenkins i Bradley Whitford, na plus Anna Hutchinson (przede wszystkim za scenę z wilkiem), natomiast na minus Fran Kranz. Wiecznie upalonych marihuaną ćwierć mózgów było już w kinie bez liku (choćby nie przymierzając długo „Laska” w „Chłopakach nie płaczą” Lubaszenki). Podobnie jak horrorów, które poprzez mariaż z kinem komediowym ubiegają się niesłusznie o status dzieł ponadprzeciętnych. Niestety i ci pierwsi i te drugie śmieszą jedynie niezbyt rozgarniętych nastolatków. Dostateczny i nic ponadto.