Malutki Timmy jest świadkiem koszmarnego wydarzenia. Jego ojciec zostaje wciągnięty do szafy przez zdawałoby się będącego jedynie tworem dziecięcej wyobraźni potwora. Z szafy tej już nigdy nie powraca. Od tego czasu chłopak cierpi na nieustanne lęki. Śpi przy zapalonym świetle, najczęściej na materacu położonym na podłodze (żeby nic nie zalęgło się pod łóżkiem), oczywiście w pomieszczeniach wolnych od szaf i im podobnych mebli. Po śmierci swojej matki, już dorosły Tim wraca do swego rodzinnego domu by stawić czoła demonom przeszłości.

     Co by nie mówić, po średnio emocjonującym i średnio oryginalnym prologu, przez blisko godzinę z ekranu wieje nudą. Z chwilą, w której się to zmienia film przybiera formę teledysku muzycznego – dość kiepskiego teledysku. Efekty specjalne, jakimi raczą nas twórcy są kiepściutkie – zwłaszcza wygląd tytułowego Boogeymana. Film ani nie charakteryzuje się jakimś fajnym klimatem, ani nie wywołuje strachu, ciężko nawet byłoby go użyć jako straszaka dla niegrzecznych dzieci. Aktorsko jest również dość siermiężnie, ale też trzeba przyznać, że sposób w jaki rozpisane zostały postacie nie dawał aktorom zbyt wielkich możliwości manewru. Główny bohater jest nijaki, podobnie jak otaczające go kobiety (aktualna „dziewczyna” oraz przyjaciółka z dzieciństwa), zaś relacje między nimi oraz ich zachowania – całkowicie niewiarygodne.

Jest to jeden z tych nielicznych filmów, w przypadku których sequel rodzi znacznie bardziej pozytywne odczucia. W filmie nie ma kompletnie niczego szczególnego, co mogłoby na dłużej zagościć w pamięci. Chociaż oglądałem film co najmniej trzy razy (tak się akurat złożyło), nie przychodzi mi do głowy ani jedna scena, o której chciałbym Wam koniecznie opowiedzieć.