Z uwagi na to, że to już 100 film przedstawiany na stronie, podobnie jak w przypadku poprzednich mini jubileuszy (50. - „Koszmar z Ulicy Wiązów”, 75 - „Lśnienie”) na tapetę postanowiłem wziąć dzieło absolutnie ponadprzeciętne, w mojej skromnej opinii wybitne - „Sok z żuka” Tima Burtona.

        Adam i Barbara Maitlandowie to bardzo sympatyczne, bezdzietne małżeństwo mieszkające w dużym domu gdzieś na prowincji w Nowej Anglii. Pewnego razu, w trakcie powrotu z zakupów, w wyniku niefortunnego wypadku wpadają wraz z samochodem do rzeki (mała powtórka z „Carnival of Souls”?). Jako, że są ludźmi pogodnymi – przemoknięci, ale uśmiechnięci wracają do swego domu. Wszystko wskazuje jednak na to, że nie uszli z tego z pozoru błahego wypadku z życiem... Znaleźli się gdzieś w zawieszeniu pomiędzy światem żywych i umarłych, co skutkuje tym, że nie mogą opuszczać swojego domu. Na domiar złego okazuje się, że wkrótce po ich pogrzebie do ich ukochanego rodzinnego gniazdka wprowadza się ekscentryczna rodzina Deetzów na czele z najbardziej irytującą Delią na czele. Ta nieco szalona kobieta - wielkomiejska, samozwańcza artystka planuje obrócić w dawnym domu Maitlandów wszystko do góry nogami. Para niedawno zmarłych próbuje bronić swojego dobytku i wykorzystać fakt bycia duchem do tego, by po prostu za pomocą zastraszenia przepędzić intruzów. Problem polega na tym, że są jednak niewidzialni dla wszystkich żyjących za wyjątkiem córki Deetzów – nastoletniej Lydii. Udają się zatem w zaświaty po pomoc. Kiedy jednak i tam jej nie uzyskują, postanawiają skorzystać z usług tytułowego Beetlejuice – kontrowersyjnego bio-egzorcysty, który wie jak rozwiązywać kłopoty z żywymi. Prawdziwe kłopoty mają jednak dopiero nadejść.

       Jeśli jeszcze tego tytułu nie znacie, jest co najmniej kilka powodów, dla których musicie zmienić ten stan rzeczy. Ten film to esencja stylu Tima Burtona – jeśli chcesz wiedzieć czego mniej więcej się spodziewać (klimat, scenografia, kostiumy, humor) w jego późniejszej twórczości od „Edwarda Nożycorękiego”, przez „Batmany” „Jeźdźca bez głowy” i inne dzieła, aż do „Alicji w Krainie czarów” - to zapoznaj się z „Sokiem z żuka”. Mistrzowska scenografia i cudnie wykreowane i ucharakteryzowane postacie – nawet te drugoplanowe. Zobacz jak wygląda poczekalnia do konsultanta w zaświatach. Jacy ludzie w niej przebywają – wśród nich płetwonurek zabity przez rekina, podróżnik po spotkaniu z południowoamerykańskim plemieniem łowców głów, czy tłuścioch, który udławił się kością. Co tu dużo mówić – zasłużony Oscar za charakteryzację. Wspaniale odegrane postacie pierwszoplanowe – sympatyczni i troszkę nieporadni Adam i Barbara Maitlandowie (Alec Baldwin i Geena Davis), charyzmatyczny, perwersyjny i nieobliczalny Beetlejuice (Michael Keaton), ekscentryczni ale zabawni Deetzowie (Jeffrey Jones oraz znana w Polsce przede wszystkim z roli mamy Kevina samego w domu Catherine O’Hara) oraz zamknięta w sobie ich córka – kochająca wszystko co mroczne Lydia (Winona Ryder, której rola ta otworzyła drogę do prawdziwie wielkiej kariery). Jest to naprawdę udane i co najważniejsze zamierzone połączenie horroru i czarnej komedii. Czarnego humoru mamy tu w bród. Na czoło wybija się głupkowata drużyna futbolistów amerykańskich, nie zdająca sobie sprawy z tego, że nie żyje; absurdalna, słynna już scena z opętaniem uczestników kolacji serwowanej przez Deetzów czy cały repertuar gestów i odzywek serwowany przez Beetlejuice`a. Wspaniała muzyka – zarówno ta nie dedykowana dla filmu, ale pochodząca z bardzo już wówczas leciwego repertuaru Harry’ego Belafonte, jak i ta napisana specjalnie na potrzeby produkcji przez Danny’ego Elfmana (z dynamicznym tematem tytułowym na czele). Świetnie dopasowana do charakteru filmu, świetnie sprawdzająca się jako samodzielna ścieżka audio do odsłuchania. Imponujące jak na 1988 rok efekty specjalne, z których znaczna część nakręcona została tak uwielbianą przez Burtona klasyczną techniką poklatkową (czemu wypada tylko przyklasnąć, zwłaszcza z perspektywy czasów współczesnych, w których wszyscy idą na łatwiznę). Mnóstwo całkowicie odrealnionych pomysłów, zrodzonych w głowie autora znamionujących jego najprawdziwszy geniusz. Świetnie poprowadzona akcja. Film co prawda nie jest zbyt długi, ale i tak rzadko zdarza się by 90- minutowa projekcja była tak szczelnie wypełniona wydarzeniami, całą armią zapadających w pamięć postaci, gagami itp. Film nie nudzi ani przez moment, na koniec budząc poczucie sporego nie dosytu, że to już wszystko za nami.

       Minusy niezauważalne. Jeden z najlepszych (jeśli nie najlepszy) horrorów komediowych w historii. Należy go docenić tym bardziej, jeśli weźmiemy pod uwagę, że Burton aby bawić widza nie posługuje się wyłącznie parodią znanych klisz, ale oferuje pomysły w pełni autorskie, prawdziwie oryginalne.