„Obserwacja: W latach 1914 -1919 – wojna i grypa uczyniła ponad milion mieszkańców Wielkiej Brytanii samotnymi.

Wniosek: Nastał czas duchów”. (z wprowadzenia do filmu)

 

      Rok 1921, Wielka Brytania liże rany po I wojnie światowej. Jakiś procent z pogrążonych wciąż w żałobie matek, ojców czy żon szuka pocieszenia u mediów (oczywiście w znaczeniu osób potrafiących komunikować się z zaświatami, a nie gazet czy telewizji), których przybywa wraz z rosnącym popytem na ich usługi. Florence Cathcart to młoda kobieta, która zajmuje się demaskowaniem fałszywych spirytystów, żerujących na ludzkich tragediach. Sława Florence zaczyna ją wyprzedzać i kiedy w internacie i szkole dla chłopców umiera jeden z uczniów - rzekomo w okolicznościach związanych z obecnością ducha – przedstawiciele placówki decydują się natychmiast prosić słynną demaskatorkę o pomoc w rozwiązaniu zagadki. Po przybyciu na miejsce Florence szybko przekona się, że „mędrca szkiełko i oko”, którym zawsze zawierzała tym razem nie okażą się wystarczające dla wyjaśnienia wszystkiego.

      Dość nastrojowy film w duchu „Innych”, „Sierocińca” czy „Szóstego zmysłu”. W naturalny sposób może się pojawić pytanie czy nawet nie zbyt bardzo trzymający się tradycji dwóch pierwszych tytułów. Bardziej chyba wzrusza niż straszy. Reżyser podkreślał, że jest to przede wszystkim film o ludziach, którzy widzą to co chcą. Dość nieoczekiwanie, głównie za sprawą zakończenia, obraz stał się również filmem dla ludzi, którzy widzą to co chcą. Końcówka jest bowiem interpretowana na dwa całkowicie odmienne sposoby (co w sumie naprawdę mnie zdziwiło). Dobrze oddany klimat Wielkiej Brytanii lat dwudziestych ubiegłego stulecia. Państwa walczącego z traumą wywołaną przez hekatombę I wojny światowej. W szczególności udanie odwzorowana brytyjska szkoła tamtych czasów. Przypominająca w zasadzie bardziej zakład karny niż placówkę wychowawczą. Fajne zdjęcia, dobrze zagrane role, płynnie poprowadzona akcja – można obejrzeć i czerpać przy tym z oglądania przyjemność.